Kremiranje – Tradicija i nastanak

Za razliku od inhumacije, inflamacija predstavlja spaljivanje pokojnika. Odnosno, prema naučnoj definiciji, mineralizaciju tela na osnovne sastojke usled delovanja visokih temperatura.

Kremirenje potiče iz prastorog doba

Prvi dokazi vezani za kremiranje potiču od 42.000. godine pre Nove ere, a nađeni su na jezeru Mungo, u Australiji.

Kremacija je vršena širom sveta od strane različitih naroda, a najrasprostranjenije je bilo u Indiji, gde su je preferirale religije hinduizam, džainizam, budizam i sikizam.

I u Evropi postoje tragovi o kremiranju. U bronzano doba, oko 2.000. godine pre Nove ere pored klasičnog pokopa, vršeno je kremiranje u Panonskoj niziji i duž srednjeg Dunava.

Rani Perzijanci su, takođe, praktivali spaljivanje pogrebnih ostataka, dok je kod Rimljana, prema pisanju Cicerona, ono bilo namenjeno samo vojskovođama i višim društvenim staležima.

Dolaskom hrišćanstva i sve većom njegovom popularizacijom, kremiranje nestaje. Na osnovu korena u judaizmu i Hristovim vaskrsenjem, ova religija je propovedela pokop kao jedini način sahrane kako bi se telo sačuvalo za zagrobni život, pa je do 5. veka praksa spaljivanja pokojnika potpuno nestala sa evropskog tla. U pojedinim krajevima kremacija je bila zabranjena zakonom, pa čak i kažnjavana smrću.

I pored zabrane, u Londonu je, na javnom trgu, u 18. veku obavljeno nezakonito kremiranje. Već u narednom veku mnogi profesori, lekari i naučnici počinju da se zalažu za kremiranje. Kao razloga za to navode da je ono ne samo jeftinije, već štiti stanovništvo od bolesti koje su počele da se šire.

Kremiranje je prihvaćeno u Evropi u 19. veku

Zahvaljujući Vilijamu Prajsu kremiranje je ponovo prihvaćeno. Naime, ovaj lekar je verovao da je pogrešno sahranjivati pokojnika i time zagađivati zemlju, te je svog mrtvog sina 1884. godine kremirao.

Zbog ovog čina dr Prajsu je suđeno, a presedan je nastao njegovim oslobođenjem. Sudija je optužbe odbacio naglašavajući da je kremiranje zakonito ukoliko ne nanosi štetu živom ljudskom biću.

Vrlo brzo, nakon Velike Britanije, krematorijumi su osnovani i u Nemačkoj.

Oslobađajuća presuda je pokrenula i donošenje Zakona o kremaciji 1902. godine. Njime su regulisani načini i mesta na kojima može da se vrši spaljivanje ostataka pokojnika.

Kremiranje u hrišćanstvu

Iako se sahrane u Japanu vrše isključivo kremiranjem, hrišćanstvo ga je dugo vekova zabranjivalo. Ističući da je ono protivno crkvenoj teoriji o telesnom vaskrsenju.

Ipak, u 20. veku došlo je do promene. Katolička crkva je 1964. godine prihvatila kremiranje, te je ono poslednjih godina postalo veoma popularno širom sveta pa i kod nas.

Zbog toga pravoslavni običaji u Srbiji pokazuju sve veći stupanj tolerancije i postepeno se prilagođavaju novoj kulturi sahranjivanja. Ona se često povezuje sa nedostatkom prostora na grobljima u velikim urbanim sredinama i visokim troškovima grobnica.

U Pravoslavnoj crkvi ističu da nema teoloških prepreka za ovaj vid sahrane, ali da je ona u suprotnosti sa učenjem. Za nju je potrebna dozvola od strane Srpske pravoslavne crkve, a ona obuhvata molbu sveštenika eparhijskom arhijereju. Na osnovu nje vladika odobrava i opelo.

Veliku zaslugu za služenje opela kod kremiranja dugujemo patrijarhu Germanu koji se još 1973. godine pred crkvenim forumima zauzeo za ovo pitanje.

Kremirenje se vrši u određenim uslovima

Kremacija se odvija u krematorijumu koji se sastoji od jedne ili više peći. Sve peći su dizajnirane po posebnim propisima i izgrađene od vatrostalnog materijala.

Savremeni modeli imaju automatsku regulaciju završetka procesa koji traje oko 2,5 do 3 sata. Telo pokojnika se izlaže temperaturi od 800 do 1000 stepeni Celzijusovih.

Za kremiranje se koriste ekološki prihvatljivi sanduci, tj. od mekog drveta, bez ikakvih metalnih delova ili premaza.

Kompanija Drnda Internacional, specijalizovana za prevoz pokojnika iz inostranstva, kao i prevoz pokojnika za Srbiju, sa svojim dugogodišnji iskustvom olakšaće vam odluku oko načina sahrane, kao i njenu celokupnu pripremu.