Od prvih dana čovečanstva prisutno je odlaganja posmrtnih ljudskih ostataka. Istorija obiluje dokazima ne samo o različitim načima sahranjivanja, već i običajima koji su ih pratili.
Danas svaki narod ima svoju tradiciju sahranjivanja, koja je spoj nasleđa i modernog načina života. Međutim, malo je poznato odakle mnogi od njih potiču. Zbog toga vam pogrebno preduzeće Drnda Internacional otkriva malo poznate činjenice koje su vezane za organizovanje sahrane.
Kada je organizovanje sahrane dobilo formu kakvu poznajemo?
Reč „pogreb“ prvi put se pojavila oko 1300. godine. Veruje se da ju je prvi upotrebio Geoffrey Chaucer, za kog mnogi ističu da je otac engleskog jezika. Ovaj srednjevekovni pesnik i filozof u svojoj knjizi „The Knight’s Tale“ opisao je poziv na pogrebnu službu nakon što je lik u delu preminuo. Kako je knjiga objavljena 1386. godine, istoričari i antropolozi smatraju da je upravo tada nastao i moderni vid sahranjivanja.
Kada su nastali nadgrobni spomenici?
Potrebu da na neki način obeleži mesto gde je sahranio dragu osobu deo je ljudske prirode od najstarijeg doba postojanja. Ovu činjenicu potvrđuju i arheološka nalazišta koja su otkrila spomenike stare čak 75.000 godina.
U početku, ulogu nadgrobnih obeležja imali su kamen i drvo. Vremenom, kako se organizovanje sahrane razvijalo, i spomenici su poprimili jasni oblik. Prvi uspravni nadgrobni spomenik pojavio se, najpre, na američkim grobljima, da bi kasnije evoluirao u današnju formu.
Upravo su se takvi spomenici sa uklesanim nadgrobnim obeležjima koji sadrže detalje o životu pokojnika pojavili u Parizu 1894. godine u tzv. “Vrtnom groblju”. S obzirom da su u njemu smešteni posmrtni ostaci Oskara Vajlda, Frederika Šopena, Džima Morisona i mnogih drugih poznatih ličnosti opravdano je uvršteno u najpoznatija groblja na svetu.
Nošenje crnine posle sahrane potiče iz Rimskog carstva
Tradicija nošenja crne boje na sahrani i nakon sprovoda datira još iz rimskog perioda. Kao znak žalosti Rimljani su nosili tamnu togu koja je bila poznata pod imenom „toga pulla“. Iz Rima ovaj običaj se proširio širom Evrope, naročito u britanskom društvu gde je u Viktorijansko doba doživelo kulminaciju.
Naime, kraljica Viktorija je 40 godina oplakivala smrt svog supruga, noseći isključivo crne haljine. Njen primer sledile su druge dame britanskog društva, tako da je crnina dobila statusni simbol žaljenja koji je zadržan u većini zemalja sveta.
Ruzmarin je bio cveće za sahranu
Iako je mnogima asocijacija na kićenje svatova, ruzmarin je privobitno imao važnu ulogu u organizovanju sahrane. Zbog svoj opojnog, jakog mirisa stavljan je uz kovčeg tokom bdenja kako bi prikrio neprijatne mirise. Razlog tome bio je u dugoj pripremi sahrane. U davna vremena ljudima su bili potrebni dani, pa i nedelje da stignu na pogreb dragoj osobi. Kako se za to vreme sanduk sa pokojnikom nalazio u njegovom domu cveće je omogućavalo nesmetan boravak ostalih članova porodice.
Kao zimzelena biljka, ruzmarin je imao i posebno značenje, simbolizirajući večni život. Takođe, ljudi u pogrebnoj povorci nosili su grančice rumarina i bacali ih na kovčeg nakon spuštanja, kao što se to danas čini sa ružama.
Više od 2 decenije pogrebno preduzeće Drnda Internacional je oslonac u najtežim trenucima ljudi kako iz naše zemlje, tako i iz regiona. Nama možete poveriti organizovanje kompletne sahrane, uključujući i administrativni deo, kao i prevoz pokojnika iz inostranstva, ako je potrebno.
