Kelti su jedan od najstarijih naroda koji su živeli u zapadnoj Evropi. Tačno poreklo ovog indoevropskog naroda nije poznato. Prema jednog grupi istoričara dolaze sa teritorije današnjeg Irana, Avganistana i Severne Indije. Dok drugi, pak, zagovaraju nordijsku teoriju, koja ih vezije za sam sever.
U početku, naseljavali su prostor između Francuske i Češke. Mada je jedan deo plemena živeo i kod nas, gde su na mestu današnjeg Beograda osnovali grad pod nazivom Singidunum ili Singidunos što u prevodu znači grad – tvrđava.
Pod pritiskom Germana Kelti su se selili ka jugu i zapadu. Dok su se danas održali u Irskoj, Škotskoj, Bretanji i Velsu.
Tokom svoje istorije duge više od 5.000 godina ovaj narod je doživeo brojne promene u pogledu religije. Najpre su bili pagani. Da bi rimskim osvajanjem Galije u 1. veku poprimili elemente romanizacije. Rezultat toga jeste veliki broj božanstava, kao što su Arcio, Taranis, Kernunos i drugi. Krajem 5. i početkom 6. veka keltsko stanovništvo je postepeno pokrštavano, napuštajući raniju versku tradiciju. Sa promenama religije menjale su se i sahrane kod Kelta.
Prvobitna narodna verovanja za sahrane kod Kelta
Baš kao što su sahrane Vikinga najvećim delom vezane za ratnike, tako su i Kelti smatrali da je najčasnija smrt bila pogibija u ratu.
Homerovi i Cezarovi zapisi govore da je telo pokojnika odmah po nastupanju smrti prano i uvijano u tkaninu koja se nazivala „Eslene“. Tako pripremljeno bilo je 7 dana izloženo u kući kako bi posetioci odali počast. Trećeg dana u čast preminulog priređivana je gozba gde su u posebnu posudu odlagani hrana i kovanice koje će on koristiti u narednom životu.
U ovom periodu sahrane kod Kelta podrazumevale su kremiranje. Telo je, zajedno sa konjima i psima koji su žrtvovani, paljeno na lomači. Nakon izvesnog vremena vatra je gašena vinom, a preostale kosti su sakupljane u urnu koja je zakopavana.
Sahrane kod Kelta u doba Rimljana
Dolaskom rimske vlasti Kelti su svoju tradiciju upotpunili običajima vezanim za sahrane kod starih naroda u Rimu. Tako su kremiranje zamenili ukopom, a kovčezi su izrađivani od drveta. Sahranjivanje je obavljano na grobljima koja su bila izvan gradova.
Takođe, počelo je obeležavanje mesta na kojima počivaju mrtvi u vidu spomen-kamenja. Ova preteča današnjih spomenika imala je zadatak da upozori prolaznike od kuge i drugih opakih bolesti koje su vladale u obližnjem gradu. Naime, na njima je bilo ukleseno obraćanje Bogu smrti. Zatim, život preminulog i na kraju ime naručioca spomena.
Hrišćanski period sahrana kod Kelta
Padom Rimskog Carstva sahrane kod Kelta dobile su hrišćansko obeležje. Postepeno, groblja su premeštana unutar gradskih zidina, postajući mesta zajedničkog ukopa svih građana. U sredini se nalazila crkva, kao što je to danas pravilo. Pojedina groblja su imala posebna područja u severnom delu rezervisana za žrtve ubistava i vojnike koji su poginuli u ratu. Prema običaju njima nije bio namenjen poslednji obred.
Grobovi su bili orijentisani u smeru zapad-istok. Na taj način je pokojniku omogućeno da se suoči sa Hristom na dan uskrsnuća. Za razliku od sadašnjih sahrana, oprema za ispraćaj pokojnika nije postojala. Već su tela zakopavana direktno u zemlju.
Bez obzira na doba u kome živimo, smrt je neminovnost. Ukoliko ste vi i vaša porodica doživeli gubitak bliske osobe, značajnu pomoć u organizovanju sahrane može vam pružiti Drnda Internacional. Dugogodišnje iskustvo, bogata pogrebna oprema, poštovanje svih želja i vera, a pre svega, međunarodni prevoz pokojnika učinili su ovo pogrebno preduzeće prepoznatljivim ne samo kod nas, već i u regionu.
